یه نتیجه گیری

«بیشتر آدما تعریف درستی از عشق ندارن...خیلیا وقتی ازدواج میکنن،عاشق همن...ولی بعد از یه مدت،که شاید خیلی کوتاه هم باشه،از هم جدا میشن...وقتی هم ازشون میپرسیم که آخه چرا؟!...میگن اون موقع ها عاشق بودیم نفهمیدیم....یعنی یه جورایی عشقو با نفهم بودن یکی میدونن....در صورتی که عشق،سراسر معرفته و فهم....پس ما وقتی عاشق کسی میشیم،باید اول ببینیم که چرا عاشقش شدیمو این عشق،اگه روی پایه های قوی استوار باشه،ابدی باقی میمونه....»

حالا دیگه مطمئنم که عشقی که بخاطر یه لحظه و یه روز و یه هفته باشه،عشق نیست...ما حق نداریم این قشنگترین و بهترین احساس هستی رو به هر علاقه ی کوچیک و بی پایه ای نسبت بدیم...چون اونوقت تمام نتایجی رو که از اون دوست داشتن ساده بدست میاریم،به عشق نسبت میدیم...مث خود من که تا همین چند وقت پیش میگفتم عشق بزرگترین دروغ دنیاست....ولی منم اشتباه میکردم چون اونی که بزرگترین دروغ دنیاست،عشق نیست
باید زمان زیادی صرف کنیم تا به عشق واقعی برسیم...پس عجله نکنید...عشق تو خیابون نریخته که بخوایم جمعش کنیم
پس بیاین همین جا به هم قول بدیم که تا وقتی مطمئن نشدیم که یکی لیاقت عشق ما رو داره،عاشقش نشیم...واگرم عاشقش شدیم،بدونیم که اون عشق،واقعی نیست و باید فراموشش کنیم...آره سخته...ولی این به نفع خودمونه.....
شما نظرتون چیه ؟؟؟؟

زهرا جون