به یادش

 مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار آلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور
*****************

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ای ز امروزها؛دیروزها!

******************

دیدگانم همچو دالانهای تار

گونه هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

*****************

می خزند آرام روی دفترم

دستهای فارغ از افسون شعر

یاد می آرم که در دستان من

روزگاری شعله می زد خون شعر

*******************

خاک می خواند مرا هر دم به خویش

می رسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به روی گور غمناکم نهند

*******************

بعد من ناگه به یک سو می روند

پرده های تیره دنیای من

چشمهای ناشناسی می خزند

روی کاغذها و دفترهای من

******************

در اتاق کوچکم پا می نهند

بعد من با یاد من بیگانه ای

در بر آئینه می ماند به جای

تار موئی ؛ نقش دستی ؛ شانه ای

*********************

می رهم از خویش می مانم ز خویش

هر چه برجا مانده ویران می شود

روح من چون بادبان قایقی

در افقها دور و پنهان می شود

*********************

می شتابند از پی هم بی شکیب

روزها و هفته ها و ماه ها

چشم تو درانتظار نامه ای

خیره می ماند به چشم راه ها

*******************

لیک دیگر پیکر سرد مرا

می فشارد خاک دامنگیر خاک

بی تو دور از ضربه های قلب تو

قلب من می پوسد آنجا زیر خاک

*******************

بعدها نام مرا باران و باد

نرم می شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه

....فارغ از افسانه های نام وننگ
زهرا جون